ان مع العسر یسرا..

امام علی(ع):

من خطبته الشقشقیة: طفقت ارتئی بین ان اصول بید جذا او اصبر علی طخیة عمیا ... فرایت ان الصبر علی هاتا احجی، فصبرت و فی العین قذی، و فی الحلق شجا ... فصبرت علی طول المدة، و شدة المحنة .(خطبه 3)
در خطبه شقشقیه، می فرماید: با خود اندیشیدم که آیا با دست تنها حمله کنم یا آن که بر شر این تیرگی شکیبا باشم ... دیدم که صبر در این جا خردمندانه تر است. پس صبر کردم در حالی که گویا در چشمانم خاشاک و در گلویم استخوانی است ... در این مدت دراز و در این شدت غم و محنت صبر کردم.

من صبر صبر الاحرار، و الا سلا سلو الاغمار. (حکمت 413)

هرکه (در حوادث) شکیبایى مى کند چون آزادگان صبر کند (اجر برد) وگرنه چون جاهلان مصیبت را فراموش کند و (اجرى ندارد).

ان لم تکن حلیما فتحلم؛ فانه قل من تشبه بقوم، الا اوشک ان یکون منهم. (حکمت 207)
اگر بردبار نیستی خویشتن را بردبار جلو ده؛ زیرا کمتر کسی است که خود را شبیه گروهی کند و به زودی یکی از آنان نشود.

پی نوشت: خداوند جبار است، کاری واگذار به او شود از همه جهات به بهترین وجه کفایت و جبران می کند. همین!
پی نوشت 2: حدیث هست که چشمت را ببند که دروازه ذهنت هست، ذهنت را کنترل کن که دروازه قلب است و قلب را مواظب باش که همه هستی توست. این روزها سخت مشغول جمع و جور کردن شکسته های هستیم هستم. دل متصل به خدا(برای خدا) زود می شکند و دل نامتصل به خدا هم(برای غیر خدا). نه؟

تشنه ام، آبی بده مرا...

امام حسین(ع): من حاول اَمرا بمعصیة الله کان اَفوت لما یرجو و اَسرع لما یحذر.

کسی که بخواهد از راه گناه به مقصدی برسد ، دیرتر به آروزیش می رسد و زودتر به آنچه می ترسد گرفتار می شود.



امام حسین(ع): مُجالَسَةِ أهلِ الدِنَاءَة شَر، وَ مُجَالَسَةِ أَهلِ الفُسُوقِ ریبَة
همنشینی با سفلگان و افراد پست ناپسند است و همدمی گناهکاران موجب بدبینی مردم و از دست دادن اعتماد و اعتبار است.

امام حسین (ع): لاتـَرفع حــاجَتَک إلاّ إلـى أحـَدٍ ثَلاثة: إلـى ذِى دیـنٍ، اَو مُــرُوّة اَو حَسَب

جز به یکى از سه نفر حاجت مبر: به دیندار، یا صاحب مروت، یا کسى که اصالت خانوادگى داشته باشد.

امام حسین(ع): اَللّهُمَّ لا تَسْتَدْرِجنى بِالاِْحسانِ وَ لا تُؤَدِّبْنى بِالْبَلاء

خدایا! با غرق کردن من در ناز و نعمت، مرا به پرتگاه عذاب خویش مَکشان و با بلایا (گرفتاریها) ادبم مکن.

پی نوشت:

تا همین چند مدت پیش عقل اجازه نمی داد که دل آرزوی شهادت کند. عقل می ترسید!

دیگر اینگونه  نیست. عقل اجازه نمی دهد دل غیر شهادت دعایی دگر کند!

چه شده است عقل را؟

مردمان زمان ما بیشترند!

زراره پسر اوفی خدمت امام سجاد"علیه السلام" رسید. حضرت فرمود:

ای زراره مردم روزگار ما بر شش دسته اند: شیر، گرگ، روباه، سگ، خوک، گوسفند.
اما:

شیر، پادشاهان دنیاست که هر یک از آنان دوست دارند چیره شوند و شکست نخورند.
گرگ،بازرگانان شماست که وقتی میخرند از کالا خرده گیرند و آنگاه که میفروشند کالا را ستایند.
روباه،آن کسانی هستند که از دین خدا نان میخورند و آنچه به زبانشان می آورند در دل قبول ندارند.
سگ،کسانی هستند که با زبانشان به مردم می غرند و مردم از ترس زبان بد آنان،به آنان احترام میگذارند.
خوک،آنان کسانی هستند که خویـِ زنانه دارند و آنان را به هیچ کار زشتی فرا نخوانند مگر اینکه بپذیرند.
گوسفند، مومنان هســتند که موهــای آنان چیده شــده و گوشــت هایشان خورده شده و استخوان هایشان شکسته شده است.

پــس چه کند گوسـفندی کـه در میان شیر و گرگ و روباه و سگ و خوک گرفتار است؟

خصـــال/جلد۱/ص ۴۵۳