دلیل

برنگشت از علقمه،
از خجالت.

*نگاشت -مفاتیح الجنان- :
اندامی رشید داشت و آنقدر زیبا بود که او را قمر و ماه بنی هاشم می خواندند. از مورخین معتبر:
«چو سوار بر اسب می‏ شد،  پایش را که ز رکاب بیرون می‏ آورد، سر انگشتان زمین را خط می‏ کشید، بازوها بسیار قوی‏ و بلند و سینه بسیار پهن داشت.»
 مادرش می‏ دانست که شیرمردی با چنین هیبت به راحتی کشته نشده است. از دیگران پرسیده بود که پسر من را چگونه کشتند؟ بعد از شنیدن ماجرای بریده شدن دستش و پایین آمدن عمود بر سرش، تا سالها رهگذران بقیع -حتی مروان بن حکم- را به گریه وا می داشت که:

یا من رای العباس کر علی جماهیر النقد  /   و وراه من ابناء حیدر کل لیث‏ فی لبد
انبئت ان ابنی اصیب براسه مقطوع ید  /  ویلی علی شبلی امال براسه ضرب‏ العمد
لو کان سیفک فی یدیک /  لما دنی منه احد

شازده و لاله

بسم سید السادات

یه ستاره؛ دو ستاره؛ سه ستاره....

لاله اشکاش رو پاک کرد و پرسید: چرا ستاره می شماری شازده؟

شازده کوچولو پرسید: ستاره ها قبلش چی بودن لاله؟

لاله گفت: این ستاره ها همه شهیدند و به احرام طواف چشمان اربابشون نشستند.

شازده: احرام چیه؟

لاله گفت: یک مرحله از طاعته که در اون بعضی چیزها تا یک مدت به آدمها حروم می شن.

شازده: مثلا چی؟

لاله گفت: مثلا زندگی، مثلا آب، مثلا معجر؛ اصلا همین سر...

شازده: مزد این کارا چیه لاله؟

لاله گفت: خیلی ها برای مزد کار نمی کنن. مرام اربابشون اینه.

شازده : خوب طواف چیه پس؟

لاله: همین به دور چیزی گشتنه، قربون قدوبالاش رفتنه، در راهش دست و سر دادنه، به خاطرش به خرابه ها رفته، راضی به رضای رفیق بودنه...

اشکای شازده تو چشماش داشتن لی لی بازی می کردن. دوباره پرسید: ارباب همه ستاره ها کیه لاله ؟

لاله داغ شد. کبود شد. سرخ و سیاه. بغض گلوش رو گرفته بود. به سمت طلوع نگاه کرد و شروع کرد به شمارش:

یه ستاره؛ دو ستاره؛ سه ستاره....

انتظار

*انتظار:
هنوز هم،
به انتظار عموست که برگردد...

***
به زودی: بحر عمه برای عمو

بحر تشویش

گوشه چشمی نظری صاحب تشویش جهان،هان که من و پنجره در نور نشستیم و دو دستان جهان چشم به اکرام تو دارد.
 و تو آیی و محرم، شود اینجا و مجسم، که شما کاوه ای اما، علمت کفش رقیه، , و همه گریه و گریه...
و تو گویا که شود خون دو چشمت، و دو چشمت شود آیا که ز تشویش بیفتد؟
 به فدای نفست،آه... بیا یوسف زهرا

شور

*شور:

یک فواره می خواهم ز حوض شور،
تکانی به دل دهد...

صدا

*صدا:

اسم و رسم را نهاد و رفت
حسین صدایش کرده بود آخر.
شهید...

رد پا

بسم سید السادات
ابوذر بود و سلمان و نبی.راه دراز بود و کلام و عشق.
دوشادوش نبی خدا بود ابوذر و پشت سر -با کمی فاصله- سلمان حضور داشت. نبی خدا -که جان به فدای مهرش باد- از ابوذر پرسید: « چند رد پا می بینی؟»
نگاهی کرد و با حیرت گفت: دو رد پا!
از لبخند نبی فهمید که همه چیز زیر سر سلمان است. به سلمان نظاره کرد و خنده اش گرفت. سلمان داشت جاپای خودش را با جا پای نبی انطباق می داد. از دید سلمان حتی راه رفتن نبی هم از روی حکمت است.

نگاشت:
می گویم: اینکه فرمودند سلمان از ما اهل بیت است به خاطر همین انطباق ها و ظرافت ها بوده. این ادب و این دقت. اینکه افسار اسب حیاتش را به کل دست خدا و اسلام داده بود. اسبتان را زین کرده اید؟ افسارش به دست کیست؟